Więcej o historii
Miejscowość Custer (Polonia) położona jest w stanie Wisconsin, w hrabstwie Portage. Znajduje się tam kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Okolica jest bogata w żyzną, urodzajną glebę, która w drugiej połowie XIX wieku przyciągnęła tu polskich imigrantów. W 1857 roku Michael von Koziczkowski przybył do Stanów Zjednoczonych razem z żoną i dziewięciorgiem dzieci.
Koziczkowski, po sprzedaży swojego gospodarstwa niedaleko Gdańska, przypłynął do Chicago. Tam dowiedział się o możliwości zakupu taniej ziemi niedaleko górnego biegu rzeki Wisconsin. W tym czasie wielu niemieckich imigrantów zasiedlało ziemie w hrabstwie Marathon. We wrześniu 1857 przybył wraz z rodziną do Stevens Point, gdzie podjął się pracy dla okolicznych rolników na wschód od miasta. To właśnie w tej okolicy polscy imigranci zaczęli kupować pierwsze ziemie pod osadnictwo. Po roku do Koziczkowskich dołączyły rodziny Johna Zyndy, Adama Klesmita i Josepha Platty, a kolejnymi osobami byli Jacob Werachowski, Joseph Schulfer, Christian Dzwankowski, Joseph Jazdewski oraz Peter Konopacki.
Pierwszym duchowym opiekunem osadników był ks. John Polak, emigrant polskiej narodowości, proboszcz połączonych parafii irlandzkiej, francuskiej i niemieckiej w Stevens Point. Po przybyciu polskich rodzin razem z rodzinami niemieckimi w miejscowości Sharon założyli osadę – Poland Corner, gdzie powstał mały kościół pw. św. Marcina. Współpraca pomiędzy dwiema narodowościami nie przebiegała dobrze. W związku z tym w 1864 roku polscy katolicy, liczący już 44 rodziny, wystąpili do biskupa Milwaukee o zgodę na założenie nowej parafii. W następnym roku wysłano ks. Bonawenturę Buczyńskiego by zorganizował parafię i rozpoczął budowę kościoła. Świątynia pw. św. Józefa powstała niedaleko kościoła pw. św. Marcina. Ze względu na zatargi pomiędzy okoliczną ludnością, po jakimś czasie kościół został rozłożony i przeniesiony na oddalone o dwie mile na wschód wzgórze.
12 września 1872 roku biskup Melcher poświęcił nową-starą świątynię pw. Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny. Proboszcz parafii, ks. Józef Dombrowski nazwał to miejsce ?Polonia?. Razem z kościołem powstał budynek plebanii, w którym, w największej sali ks. Dombrowski zorganizował szkołę. Nauczycielkami zostało 5 sióstr ze Zgromadzenia SS. Felicjanek z Krakowa. Do Polonii przybyły w listopadzie 1874 roku. W kwietniu 1875 roku gotowy był budynek klasztoru. Niespełna rok później, 16 marca 1876 roku w budynku wybuchł pożar, który doszczętnie strawił pierwszy w Stanach Zjednoczonych zakon SS. Felicjanek. W następstwie pożaru rozwiązano szkołę i jednocześnie podjęto decyzję o budowie nowego klasztoru. Nowy budynek został poświęcony 4 maja 1877 roku. Niestety już dwa tygodnie później, 18 maja, w klasztorze pojawił się ogień, który strawił nie tylko klasztor, ale rozprzestrzenił się również na pobliski kościół. Według przekazów z tamtego okresu, podejrzewano, że było to celowe podpalenie przez osoby skonfliktowane z parafianami.
Pomimo tych dramatycznych wydarzeń, ponownie podjęto decyzję o odbudowie spalonych budynków, tym razem z kamienia. 29 września 1875 roku arcybiskup F. X. Krautbauer położył kamień węgielny pod budowę nowego kościoła pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz pod nowy klasztor. 4 października 1876 roku budynek, który był połączeniem klasztoru i szkoły został poświęcony przez ks. Dombrowskiego i oddany pod patronat św. Klary. W 1882 roku zgromadzenie sióstr felicjanek przeniosło się z Polonii do Detroit. W klasztorze powstał dom dla sierot, który istniał tam do 1936 roku.
Pochodzącego z Lublina ks. Dombrowskiego zastąpił ks. Władysław Grabowski, który w Polonii był proboszczem od października 1882 do kwietnia 1888 roku. Następnie przez trzy lata opiekę nad parafią przejęli oo. franciszkanie z miejscowości Pulaski w stanie Wisconsin. W 1890 roku ks. Stanisław Jeka zainicjował budowę gmachu szkoły, który służył parafii do 1960 roku.
W 1891 roku proboszczem został ks. Tomasz Grenbowski, którego głównym celem była budowa większego, murowanego kościoła. Świątynia została poświęcona 26 lipca 1902 roku. W 1895 roku parafia liczyła 4 tys. osób, a do szkoły parafialnej uczęszczało 300 uczniów. W 1904 roku proboszczem w Polonii został ks. Teofil Malkowski. W 1914 roku parafię ponownie spotkało nieszczęście, gdy spłonął klasztor i dom dla sierot. Tak jak w przypadku poprzednich pożarów, dzięki ogromnej pomocy parafian budynek udało się w ciągu roku odbudować. Wybudowano też nową, dwukondygnacyjną plebanię z cegły. W 1916 roku następcą ks. Malkowskiego został ks. L. J. Pesciński. Za jego rządów w parafii kościół otrzymał bogate wyposażenie. Ołtarz główny ufundował John Bukolt, przedsiębiorca ze Stevens Point.
Po śmierci ks. Pescinskiego w 1928 roku proboszczem został ks. Leon Jankowski, który zajął się spłatą długu zaciągniętego na budowę kościoła. 17 marca 1934 roku w świątynię trafił piorun, a budynek doszczętnie spłonął. Był to piąty pożar w parafii w ciągu półwiecza. Dzięki wypłaconemu ubezpieczeniu i tanim materiałom udało się, jeszcze przed końcem tego samego roku, wybudować kościół w nowym miejscu. Co istotne na budowę nie zaciągnięto jakichkolwiek długów. Trzy lata później świątynia zyskała zdobienia. Po śmierci ks. Jankowskiego proboszczem został ks. John B. Gruna (1946-1951), a następnie ks. Joseph Schulist, który pochodził z tej parafii. W kolejnych latach kościół był remontowany i modernizowany. W 1955 roku wnętrze świątyni zostało w całości odnowione. Do pracy zaangażowano Luisa Shrovnala, artystę z Kewanee. W czerwcu 1961 roku rozpoczęto budowę nowej szkoły, którą zakończono w grudniu tego samego roku. W 1974 roku ks. Schulist przeszedł na emeryturę, a nowym proboszczem został ks. Tadeusz Szczerbicki. W 1978 roku parafię objął ks. Herbert Zoromski, a jego następcami byli: ks. Alojzy Wozniak (1989-1995), ks. Joseph Konopacky (1995-1998), ks. Marcin Mankowski (1998-2011), ks. Gregory A. Michaud (2011-2019), ks. Alan Guanella (2019-2021), ks. Mark Miller (2021 – do obecnej chwili).
Więcej o kościele
Kościół neoromański murowany z cegły, założony na planie prostokąta z boczną wysoką wieżą. Do fasady dostawiono nowy przedsionek. W fasadzie umieszczona została rozeta, po bokach dwie wnęki o półkolistym zamknięciu. Powyżej jest fryz arkadkowy, a nad nim blendy. Kościół kryty jest dwuspadowym dachem. W bocznych elewacjach podzielonych lizenami, znajduje się po sześć półokrągłych dużych okien w opaskach. Kwadratowa wieża posiada biforia i blendy z oknami. Powyżej druga kwadratowa kondygnacja wieży jest oszkarpowana, z podwójnymi oknami zakończonymi półokrągłe. Powyżej fryz arkadkowy. W trzeciej kondygnacji wieży znajdują się okrągłe okna. Wieża nakryta jest hełmem w typie barokowym.
Wnętrze kościoła jest jednonawowe, poprzedzone narteksem. Nad wejściem znajduje się półokrągły witraż z koroną i krzyżem ofiarowany przez Kazimierza Pionkowskiego. Nad bocznymi drzwiami są witraże: z inicjałem Maryi ufundowany przez Mary Stoltz, drugi z chrystogramem ofiarował Felix Stoltz.
Nawa jest przekryta półokrągłym sklepieniem z wielobocznym prezbiterium podzielonym żebrami, zamknięte półkopułą z latarnią. Na ścianach sklepienia namalowane są emblematy. W polach między żebrami namalowane są gwiazdy na niebieskim niebie. Ściany prezbiterium pomalowane są w motywy roślinno-geometryczne. Powyżej malowideł witraże: kielich z hostią fundacji Sióstr Różańcowych i Baranek Apokaliptyczny ufundowany przez ks. Leona Jankowskiego. Pilastry łuku tęczowego pomalowane są w motywy geometryczno-roślinne, z medalionami z symbolami ewangelistów, z barokowymi złoconymi kapitelami. Analogiczne kapitele w prezbiterium i przy ołtarzach bocznych. Na tęczy znajduje się napis: ?O najświętsze serce Jezusa w Tobie pokładamy nadzieję?.
Ołtarz główny architektoniczny, neobarokowy. W predelli umieszczono scenę Ostatniej Wieczerzy, ponad nią architektoniczne tabernakulum z niewielkimi aniołami. Powyżej, w arkadzie znajduje Chrystus na krzyżu z Matką Boską i św. Janem. Po bokach, w arkadach stoją święte: Teresa z krucyfiksem i różami oraz Zyta (?). W zwieńczeniu jest postać Chrystusa prezentującego swoje serce, po bokach figury aniołów. Adorujące anioły zostały ustawione na końcach mensy ołtarzowej. Po prawej stronie łuku tęczowego architektoniczny neobarokowy ołtarz z figurą św. Józefa. Po lewej stronie analogiczny ołtarz z figurą Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Chrzcielnica o wielobocznej stopie, kolumnowym trzonie, z okrągłą czarą, zwieńczona figurami przedstawiającymi chrzest Chrystusa ze św. Janem Chrzcicielem. Na ścianach figuralne stacje Drogi Krzyżowej.
Po lewej stronie, pod chórem witraż z krucyfiksem ofiarowany przez Jana Bigalkę sekr. [sekretarza] i Josepha Sikorskiego kasjera, w roku 1935. Trzeci Zakon wraz z ofiarodawcami ufundował witraż przedstawiający winną latorośl i bukiet róż. Dalej witraż ufundowali Teodor i Bronisława Pionkowscy oraz Franciszek i Marcjanna Burant, a przedstawia Chrystusa Dobrego Pasterza. W następnym oknie jest scena ze św. Izydorem, witraż ofiarowało Bractwo św. Izydora. W dalszej kolejności w witrażu jest św. Cecylia. Ten witraż jest fundacji panien z chóru i z parafii. Witraż z wizerunkiem Chrystusa Króla ufundowali Henry i Irene Repinski oraz John Kedrowicz. Na końcu jest witraż ze św. Stanisławem ofiarowany przez Józefa Mazela z rodziną.
Po prawej stronie od chóru znajduje się witraż z krzyżem ofiarowany przez Helen i Hilary Lukasawitz, dalej witraż również z krucyfiksem ufundowany przez Harriet Lukasawitz i kolejny ufundowany przez Bridget Lukasawitz. Następny witraż w nawie ofiarowała Elisabeth z dziećmi dla upamiętnienia męża George?a Souika. Witraż przedstawia św. Barbarę. W kolejnym oknie jest witraż ze świętą Jadwigą Śląską i jej mężem księciem Henrykiem Brodatym oraz z zakonnicami obok chorągwi z piastowskim orłem. Ten witraż ofiarowała Jadwiga Wojak. W dalszej kolejności jest witraż przedstawiający św. Kazimierza Jagiellończyka ufundowany przez młodzieńców z parafii. Witraż z Matką Boską z Dzieciątkiem ofiarował George Souik z dziećmi. Mały witraż z Maryją ofiarowała Elżbieta Shuda.
We wnętrzu kościoła są stojące figury: Chrystusa Zmartwychwstałego, św. Jerzego zabijającego smoka, św. Anny z Maryją oraz anioły. Na konsolach stoją: św. Antoni z Dzieciątkiem, Dzieciątko Jezus, św. Franciszek. Na ścianie wisi krucyfiks z Jezusem Ukrzyżowanym. W kościele znajdują się relikwiarze św. Faustyny i św. Jana Pawła II.